Vroeger kenden we bassist Sampo Lassila hier gewoon onder zijn eigen naam, als vertolker van klezmer en aanverwante genres, maar sinds hij een dikke tien jaar geleden onder de naam Narinkka door het muzikale leven gaat, zijn we hem wel blijven volgen en dus weten we dat deze plaat de derde is van het gezelschap, waarvan ook violist Aleksi Trygg en accordeonist Markku Lepisto deel uitmaken en sinds kort ook percussionist Janne Tuomi, die vroeger nog omschreven werd als “regelmatige bezoeker”.

Zoals de titel van de plaat aangeeft, is dit een eerbetoon aan Oost-Helsinki, dat een heel eigen karakter heeft met zijn levendige buurten, natuur en verhalen. Qua repertoire werd gekozen voor eigen werk van Lassila, met uitzondering van “Bukoviner Freilachs”,”Khosidl”, “Freyt Ay Yidelekh” en “Odessa Bulgar”, die traditioneel zijn, maar hier flink naarFinse standaarden vertaald werden. Dat betekent onder meer dat je niet enkel de alom bekende Klezmer-aanpak krijgt, maar dart er ook ruimschoots plaats ingeruimd wordt voor de in Finland erg populaire tango. Ook de wat ongewone vorm van de Khosid krijgt zijn plaats en verder gaat het om impressies, om beelden van een wijk, in muziek omgezet en gemaakt vanuit de tijdstippen waarop de wijk bekeken wordt.. Hierbij denk ik aan het heel bijzondere “A Lovescene in Roihuvuori Shopping Center”, of “Puotilan Ostari” die moeilijk te catalogeren vallen, maar wel van A tot Z boeien.

Dat geldt trouwens voor de hele plaat hier: je moet natuurlijk houden van viool en accordeon en je mag niet bang zijn voor de wat ongewone ritmes -zelfs naar Klezmer-normen, maar wie begiftigd is met voldoende avontuurlijk ingestelde oren, vindt hier een berg aan prijzenswaardig materiaal, waarbij je telkens weer denkt: “kon ik dit maar live meemaken”. Dat is immers wat de hele plaat domineert: het gevoel dat de band zomaar uit het decor kan stappen en op een onbestaand podium begint te musiceren. Het plezier spat er van af, maar tegelijk eist het wel enige meegaandheid en luisterbereidheid van het publiek. Samengevat: feestelijke en tegelijk bloedernstige muziek, die de bekende Klezmer-paden zoveel mogelijk probeert te mijden en die het genre onmiskenbaar naar Helsinki weet te vertalen.

(Dani Heyvaert)